"Ik weet niet wat er gebeurt. Jamie doet gek, alsof hij twee verschillende persoonlijkheden heeft. Ik ben zo bang."
Op de achtergrond, hoorde ik de 9-jarige Jamie afwisselend schreeuwen en verwensingen naar zijn moeder uiten, huilen en zich verontschuldigen. Het was de meest huiveringwekkende boodschap die ik ooit heb gekregen. Jamie's vader had niet de bedoeling om zijn zoon psychisch te vergiftigen, maar hij deed het op onrechtstreekse wijze toch. De frustratie van een mislukt huwelijk, de onwil van beide echtgenoten om met elkaar op te schieten, de nachten alleen doorgebracht in een klein appartement. Jamie zou gesprekken van zijn vervreemde ouders hebben opgevangen, hoe de vader de moeder vervloekte (aan de telefoon in het bijzijn van zijn zoon en tijdens de bezoeken), en hoe hij de schuld van alles op haar stak. Worstelend met zijn percepties, neemt Jamie geleidelijk de overtuiging over dat de mama "de papa eruit had geschopt," en dus de haat van de vader werd doorgegeven aan zijn jonge, fragiel en kwetsbare zoon. De nacht dat Jamie’s moeder me belde, kon hij niet langer dergelijke tegenstrijdige gevoelens voor haar liefde die hij had gevoeld, en de haat die hij tegenkomt bij de vader te bevatten. Het leren omgaan met een verwarrende miasma van woede en verdriet werd hem teveel.
Lees hier het volledige artikel:
:
No comments:
Post a Comment