Een verstoten vader, dat moet toch een nare man zijn?

“Decembertijd. Familiemaand bij uitstek. Maar ik vind ‘m zwaar. Omdat ik twee van mijn drie kinderen niet zie. En daarover nauwelijks iets deel met mensen in mijn omgeving. Want kom. Een man die twee van zijn drie kinderen niet ziet, dat moet toch een nare man zijn?

Het zoontje van vier zag ik alleen de eerste twee jaar van zijn leven. Ik wist waar ik aan begon. Aan een rol als donorvader. We spraken af dat we zouden co-ouderen. Een precieze verdeling hadden we niet gemaakt. We hadden ook niets op schrift gezet. We kenden elkaar al zolang. Dat zou wel goed komen.

Zij had al zolang die kinderwens, en zocht tevergeefs naar een donor. En ik, ik wilde haar dat kind wel geven. De gedachte aan ‘nieuw leven’ stond me in allerlei opzichten wel aan. Een relatie hadden we niet. Althans, we waren al vele jaren elkaars beste vriend/vriendin. Het kind zou opgroeien in onze vriendschapsrelatie. Dat ging twee jaar goed.

Lees hier het volledige artikel: Klik hier