Ik vertaal een stukje uit haar artikel (originele versie onderaan):
"Het idee dat kinderen alleen maar vervreemd raken door de acties van een narcistische ouder die tegen de ander handelt, wordt niet bevestigd in de bewijzen uit onze praktijk met kinderen en gezinnen die het afgelopen decennium kinderen vervreemdden. Het wordt ook niet bevestigd door het internationale materiaal, dat uitgebreid is en waar wordt bijgedragen door veel mensen die onvermoeibaar hebben gewerkt op dit gebied. Wat het bewijs in feite aantoont, is dat sommige gevallen waarin een kind een ouder afwijst, worden veroorzaakt door een narcistische ouder die handelt om het kind te binden in hun waanstoestand (volgens het Childress-model), terwijl andere worden veroorzaakt door te variëren factoren in het landschap na de scheiding rond het gezin."
"Wat ik duidelijk moet maken is dat vervreemding bij een kind vervreemding is, ongeacht hoe het wordt veroorzaakt. Het ziet er hetzelfde uit, het heeft dezelfde impact op het gezin en op het kind en het veroorzaakt verwoestende pijn en leed voor de afgewezen ouder en het grotere gezin. Het heeft ook precies dezelfde impact op het welzijn van het kind op langere termijn, ongeacht de oorzaak."
"Deze groep families is echter slechts een kleine groep met een over het algemeen veel grotere groep waar kinderen vervreemd zijn. De grotere groep bevat veel variabelen in termen van de redenen waarom kinderen zich verzetten of weigeren een relatie met een ouder. Een daarvan is de locatie, de geografische ruimte tussen ouders die het kind moet afleggen om in relatie te staan met elke ouder. De andere is de situatie waarin het kind leeft, de dynamiek van de verschuiving van samen naar apart en hoe goed de ouders dat hebben gemanaged."
Met deze stelling ben ik het persoonlijk, als ervaringsdeskundige niet eens. Nadat ik de afgelopen 3,5j meer dan 250 ouders persoonlijk heb gesproken, heb ik gemerkt dat er steeds sprake is van: pathogeen ouderschap (combinatie van borderline en/of narcisme). In sommige gevallen is het zeer duidelijk en aanwijsbaar waar het jeugdtrauma bij de ex-partner zijn/haar oorzaak heeft gevonden en hoe dit onverwerkt jeugdtrauma aan de basis ligt van de oudervervreemding die op dat moment aan de orde is.
In een aantal andere gevallen is dit niet geheel duidelijk, maar kan de vervreemde ouder, zich herkennen in de karaktertrekken van de ex-partner die net het gevolg hiervan zijn.
Deze karaktertrekken zijn onder andere:
- In eerste opzicht charmant, veel zelfvertrouwen en eigenwaarde,
- Snel in de verdediging,
- Zelfkennis gaat vaak verloren onder grootheidswaanzin,
- Egocentrisch gedrag vertonen,
- Gebrek aan empathie,
- Jaloezie,
- Manipuleren om nieuwe relaties aan te gaan (personen voor zich te winnen),
Uiteraard kan een kind moeilijkheden ondervinden bij het telkens over en weer gaan van de ene ouder naar de andere ouder, natuurlijk vraagt dit telkens een aanpassing en natuurlijk gaat een kind hierop anders reageren. MAAR het is toch net hoe je als ouder hiermee omgaat wat het verschil maakt.
Indien je voor jezelf als ouder, duidelijk het verschil kan onderscheiden tussen: "ex partnerschap en blijvend ouderschap", dan is er geen probleem.
Location, Situation and Transition : The Variables In Parental Alienation
The idea that children only become alienated through the actions of a narcissistic parent acting against the other is not borne out in the evidence from our practice with alienation children and families over the past decade. It is not borne out either by the international evidence, which is extensive and contributed to by many...
No comments:
Post a Comment