Kinderen en ouders die een gedwongen scheiding van elkaar hebben ondergaan zelfs in de afwezigheid van enige vorm van misbruik, waaronder gevallen van ouderlijke vervreemding, zijn onderhevig aan post-traumatische stress, en de inspanningen die in deze gevallen worden genomen om ze te herenigen moeten zorgvuldig en met gevoel worden gedaan. Vervreemde kinderen lijken een geheime wens te hebben om tegen iemand om hun wens uit te roepen, om ze te dwingen opnieuw te verbinden met die ouder waarvan men beweert te haten; ondanks dat ze zich sterk vasthouden aan de huidige situatie, willen vervreemde kinderen niets liever dan de toestemming en de vrijheid om hun liefde te geven en bemind te worden door beide ouders (Baker, 2010). Toch is de invloed van de vervreemdende ouder te sterk om er niet aan te weerstaan en vooral de angst dat de liefde van de vervreemdende ouder ophoud te bestaan houdt ze tegen. Uit onderzoek is gebleken dat veel vervreemde kinderen zeer snel kunnen transformeren in weigering of hardnekkig verzet tegen de afgewezen ouder om liefde te ontvangen van die ouder, gevolgd door een even snelle verschuiving terug naar de vervreemde positie wanneer het kind terug bij de vervreemdende ouder is (Fidler en Bala, 2010).
Lees hier het volledige artikel:
:
No comments:
Post a Comment