In 2015, gebruikte ik voor het eerst de termen “High Conflict People” (HCP), High Conflict Persoonlijkheden en HCPs beter begrijpen en oplossen van hun geschillen. De term "high conflict" bestaat al minstens twintig jaar, in het bijzonder met betrekking tot "familie high-conflict" in een echtscheiding. Ik wil de aandacht verschuiven naar het individu, want het leek erop dat veel “high-conflict” gezinnen, slechts één high-conflict persoon heeft.
Sinds enige tijd, wist ik over persoonlijkheidsstoornissen, hoe verwarrend ze waren, hoe overtuigend ze zouden kunnen zijn en een aantal methoden voor de behandeling van hen. Maar niemand buiten de psychiatrische behandeling leek een idee over hun gedrag te hebben - en vaak werd er gereageerd op een manier die het nog erger maakte.
Omdat ik ook het ontregeld gedrag zag van diezelfde persoonlijkheden op de werkvloer, de geschillen tussen buren, evenals niet-echtscheiding gerelateerde juridische geschillen, wilde ik uitleggen aan anderen wat er gaande was. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen werden weergegeven in al deze psychiatrische instellingen als "high-conflict" mensen, waar hun gedrag werd geïnterpreteerd als gewoon over de huidige "kwestie," in plaats van zich de noodzaak te realiseren om een serieuze behandelingen op te starten m.b.t. geestelijke gezondheidszorg.
Het ouderverstotingssyndroom, een vertaling van het Engelse Parental Alienation Syndrome (PAS), is een syndroom bij kinderen, als wordt vastgesteld dat zij een van hun ouders stelselmatig afwijzen. Het ouderverstotingssyndroom komt vooral voor bij kinderen van uit de echt gescheiden ouders en aanhoudende conflicten tussen hen, waarbij een kind gaandeweg onder invloed van de ene ouder de andere ouder onterecht verstoot in diverse nuances: van vermijden over laster tot uitvallen tegen die ouder.