Een professionele vitae vertelt niet alles over een persoon, en ik wil wat meer vertellen over mijn achtergrond voor algemeen begrip. Ik rimpels zowel mijn moeders als vaders trauma's, net zoals jij dat van jou doet. Ik wil je vertellen over rimpelingen van mijn vader, je ziet er veel en weet het nooit.
Mijn vader werd geboren in 1912. Hij was een jonge man tijdens de Grote Depressie van de jaren 1930. Dat was zijn vormende tijd. Later trad hij een tijdje in dienst bij de FBI, wat een impact had, hij droeg een autoriteit in zijn aanwezigheid. Hij probeerde kunstenaar te worden bij Disney, maar ze wezen hem af. Hij was de eerste afstudeercursus op de Westwood-campus van UCLA, en hij speelde 's nachts banjo in een band om zichzelf door de rechtenschool van Loyola te halen. Hij trad toe tot het federale gerechtssysteem en werd een ambtenaar in de loopbaan bij de federale rechtbanken. Hij ging met pensioen en werkte vervolgens als magistraat bij de staatsbar.
Je kunt zijn rimpel van de Grote Depressie in mij zien. Er is een energie, een angst, die mijn werkethiek stuurt. Ik ben altijd aan het werk. De manier waarop ik relax, is werken. Gelukkig niet hard werken. Ontmoeting met een klant, hou daarvan. Schrijven; het is oké, het is geen greppels graven en lezen, leren. Maar ik moet iets doen, werken. Ik hou niet van socializen, ik zou moeten werken. Dat is de grote depressie, de noodzaak om een baan te vinden.
Ik was ongeveer 45 toen ik het besefte, die behoefte, die 'werkend' moest zijn, kwam van littekens die waren achtergelaten door de worstelingen van mijn vader tijdens de Grote Depressie. Ik heb een aantal Oost-Europese en Armeense families behandeld die de honger van een generatie eerder hebben veroorzaakt. Zodra u de invloed van transgenerationeel trauma ziet, worden de thema's duidelijk zichtbaar. Het is als een kleur die wordt gegeven aan een ruit, de wereld wordt gezien door de lens van gebrek en behoefte.
Honger en honger is verwaarlozingstrauma. Ik haat het om verwaarlozing van kindermishandeling te behandelen. Dat is het ergste, lelijkste ... Vaak, bijna altijd, is een symptoom van verwaarlozing trauma hamsteren van voedsel. Het kind neemt voedsel en verstopt het in zijn kamer. Dit is jaren na redding, het kind hamstert nog steeds voedsel (en steelt, kinderen van verwaarlozing stelen zonder nadenken, geen impulscontrole, nemen ze). Ik haat het om verwaarlozing te behandelen, het is moeilijk.
Ik heb twee oudere broers geboren in de jaren 1940, '47 en '48, echte babyboomers, beide nu verdwenen. Ik kwam zeven jaar later mee, geboren in 1955. Ik ben Kennedy's Camelot, de oorlog in Vietnam en rock-n-roll vanaf 1965. Ik overspan de culturele revolutie van authenticiteit en stem, één voet aan beide kanten Maar mijn wortels gaan terug naar de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog, James Cagney en John Wayne, een andere wereld, ik rimpel een andere wereld, ik span twee werelden, twee culturen. Benny Goodman, Doris Day. Een andere wereld.
Ik ben opgegroeid met het kijken naar I Love Lucy en Jackie Gleason op een zwart-witte tv met konijnenoren waarmee we moesten spelen om de sneeuw te verminderen. Het was geweldig toen we onze eerste kleuren-tv kregen. Slechts twee shows waren in kleur, beide op zondagavond, Bonanza en Walt Disney's Wonderful World of Color. Ik had een coonskin-hoed van Daniel Boone (Fess Parker). Een ander tijdperk.
Toen begon het te veranderen, ik was 10 in 1965, de oorlog in Vietnam begon te ontstaan. Mijn broers waren 17 en 18. Ze gingen allebei door de harde kernperiode van de oorlog, Gary werd nooit opgesteld, mijn broer Mark, hij diende daar een rondleiding. We kenden mensen, vrienden: "Heb je van John gehoord?" Het is een behoorlijk sociaal trauma om je middelbare schoolvrienden thuis te laten komen in lijkzakken. Zoals je je kunt voorstellen, was daar veel lawaai over. Ze schoten een aantal studenten op een universiteitscampus neer omdat ze lawaai maakten over onze vrienden die in lijkzakken thuiskomen. We vermoorden onze eigen kinderen. Neil Young; Ohio .
Even terzijde, ik zeg je, er is geen opwinding die kan worden vergeleken met thuiskomen met de nieuwste plaat van de Beatles of de Rolling Stones en het op je platenspeler zetten en voor het eerst horen. Te onvoorstelbaar cool, die opwinding.
De wereld werd authentiek. Het door alcohol gevoede tijdperk van Frank Sinatra naoorlogs trauma explodeerde in de kreten van de kinderen van pijn, ze braken vrij van valse gezichten en vonden authentieke stemmen, in ras, in geslacht, in liefde.
Toen slingerde de slinger in corrigerende stabiliteit, een heen en weer geweven weefsel met verandering en consolidatie, Reagan en het me-tijdperk, disco's en cola-lepels die als sieraden om de nek werden gedragen.
Waarden gewijzigd.
Tijdens de culturele transformatie van authenticiteit zijn waarden veranderd. Een re-stabilisatie trad op in sommige waarden, maar niet in alle. Gevoed door de authenticiteit van de stem die in de jaren zestig en zeventig werd ontdekt en bekrachtigd, begon de jaren tachtig het tijdperk van echtscheiding en het uiteenvallen van de familie.
In de jaren veertig en vijftig bleven ouders samen "voor de kinderen" en was scheiding een scharlaken brief. Alcoholisme en huiselijk geweld waren hoog, maar we keken gewoon de andere kant op, als we het niet erkennen, bestaat het niet. James Dean en Natalie Wood.
In de jaren tachtig en negentig veranderden de dingen, het is "beter om uit een slecht huwelijk te geraken" dan de kinderen te onderwerpen aan alle gevechten en conflicten werd het thema. Onze waarden waren veranderd. We tolereerden niet langer een afwezigheid van liefde, we wilden liefde in het huwelijk.
Goed, slecht of onverschillig, dat doet er niet toe. Het gebeurde, gezinnen evolueren. Wat het betekent om familie te zijn, is zichzelf reorganiseren.
We blijven in een culturele strijd rond ras, geslacht en liefde, evenals een stem voor morele normen aan verschillende kanten, maar we zullen NOOIT terugkeren naar de lage scheidingspercentages van de jaren 1930 en 40. De wereld is veranderd en de culturele waarden rondom het gezin zijn veranderd en veranderen.
Echtscheiding maakt deel uit van ons familielandschap. Echtscheiding beëindigt het huwelijk, niet het gezin. Zolang er een kind is, zal er altijd een gezin zijn, omdat dat kind twee families, twee familie-afstammelingen, twee familie-erfgoed, verenigt in het wezen van het wezen van het kind. Als een kind beide kanten van het gezin afwijst, moet dit de helft van zichzelf afwijzen.
Echtscheiding beëindigt het huwelijk, niet het gezin. Als er een kind is, zal er altijd een gezin zijn.
We moeten echtscheiding, de succesvolle overgang van het gezin naar een gezonde, gescheiden gezinsstructuur, integreren in onze familierechtbanken. In de meeste scheidende gezinnen met een normaal bereik, wordt het bezoekschema voor de voogdij van kinderen door de ouders overeengekomen voorafgaand aan de gerechtelijke procedure om het huwelijk te ontbinden. Dat is normaal en gezond.
In gezinnen met een normaal conflict kunnen de ouders geen overeenstemming bereiken over een huisbezoekschema en hebben ze de rechter nodig om te beslissen. Dit betekent een tekortkoming in hun ouderlijke verplichtingen. Het maakt niet uit wie, als het er toe doet, dan ben jij het. In scheidende en gescheiden gezinnen is het de plicht van de ouders om het conflict tussen echtgenoten laag te houden ten behoeve van het kind. Als je moet splitsen als echtpaar, is dat prima, doe het gewoon. Maak er niet veel lawaai en conflicten over, dat komt het kind niet ten goede. Als u gaat procederen in plaats van een coöperatieve overeenkomst tot stand te brengen, is dat een mislukking van de ouderlijke verplichting.
Het maakt me niet uit door wie. Als je om wie geeft, ben jij het. Je moet dit oplossen tussen jullie twee of in bemiddeling, zoek het uit, dat is jouw verantwoordelijkheid als ouder.
Toch is ouderlijk conflict met normaal bereik rondom de echtscheiding begrijpelijk. Het blijft normaal-bereik vanwege de context van echtelijk conflict rondom echtscheiding. Beide ouders houden van het kind, dat is een goede zaak.
Het normale bereikconflict rond het scheidingsevenement is vaak omdat één of beide ouders een schema voor de basisschoolweek voor zichzelf willen, waarbij elk ander weekend aan de andere ouder wordt verstrekt. Het meest voorkomende argument is dat het kind 'stabiliteit' nodig heeft ten opzichte van zijn schoolweek.
Een aantal logistieke factoren is van invloed op het oorspronkelijke gerechtelijk bevel tot huisbezoek. Het maakt niet uit. Voor de klinische psychologie is elk schema, elk schema, helemaal goed, we kunnen gezonde gezinnen en gezonde ouder-kind-banden creëren met elk redelijk voogdijbezoekschema. Wat de klinische psychologie betreft, staat het de rechter vrij om elk schema te kiezen dat geschikt is voor de omstandigheden, dat is meestal een 50-50-variant of een schema om het weekend.
Als je de aanbeveling van de klinische psychologie wilt, mogen we als klinische psychologen niemand pijn doen. Het beperken van de tijd en betrokkenheid van een ouder met hun kind zou hen en het kind pijn doen. We mogen mensen geen pijn doen. Dus de aanbeveling van de klinische psychologie is dat elke ouder zoveel mogelijk tijd en betrokkenheid bij het kind moet hebben.
Op die manier is niemand gewond. Als er argumenten zijn, lossen we deze op. Als er kindermishandeling is, stellen we dit vast en beschermen we het kind. Als er geen kindermishandeling is, moet elke ouder zoveel mogelijk tijd en betrokkenheid bij het kind hebben.
Conflictfamilies met een normaal bereik kunnen het niet eens worden over het oorspronkelijke schema na de scheiding, omdat beide ouders van hun kind houden en veel tijd met het kind willen doorbrengen. Dat is prima. De rechter neemt een beslissing en iedereen leeft ermee, en alles is in orde. Omdat familieconflicten niet worden veroorzaakt door voogdijregelingen voor kinderen. Wat het ook is, week-op-week-vrij, gemengd 50-50, om de week en een dag tijdens de week, zelfs school- / vakantieperiode als het zo moet zijn, ze werken allemaal gewoon prima.
We kunnen prachtige gezonde relaties hebben in al die verschillende bewaringsbezoekschema's. Dus in een normaal familieconflict na de scheiding, waar de ouders het niet met elkaar eens kunnen worden over wie wanneer met het kind heeft, dan beslist de rechtbank en dat is het, en iedereen past zich aan en het is prima.
Een pathologische ouder is aanwezig
Dan zijn er de zogenaamde "high-conflict" echtscheidingszaken. Dit zijn gezinnen met een zeer intensief echtelijk conflict, vaak met boventonen van kindermishandeling of IPV-echtelijk misbruik, en het zijn uitgebreide rechtszaken na echtscheiding. Echtscheiding vereist één ronde van gerechtelijke betrokkenheid, misschien twee voor complexe financiële verstrengeling, of drie. Maar verder begint het buitensporig te worden, behalve in de meer gecompliceerde financiële verwikkelingen.
In de meeste gevallen is het ontbinden van het huwelijk en de verdeling van eigendom relatief eenvoudig. Wat betreft het voogdijschema voor kinderen, kies het schema dat het meest geschikt lijkt, de aanbeveling van de klinische psychologie is dat elke ouder zoveel mogelijk tijd moet hebben.
In het normale bereikconflict rond de periode van de echtscheidingsgebeurtenis, kunnen de ouders het niet eens worden over een bezoekschema, zodat ze naar een rechter komen voor een beslissing. Dat is een probleem, maar begrijpelijk, de rechtbank kan een beslissing nemen en deze verder brengen.
Normale ouders procederen geen meningsverschillen in de rechtbank. Ze praten het uit en ze werken het uit. Omdat het normale mensen zijn. Normale mensen hebben het vermogen om afspraken te maken. We zullen je deze keer vergeven en de rechter zal je helpen, omdat we de echtelijke stress van een scheiding beseffen. Maar maak er geen gewoonte van. Het is uw ouderlijke verantwoordelijkheid om overeenstemming te bereiken.
Rond het echtscheidingsevenement is het gemakkelijk om te zien waar actieve huwelijksspanningen die het huwelijksverlies veroorzaken, stress kunnen toevoegen, en omdat ze allebei zoveel van hun kind houden, willen ze bij het kind zijn, is het relatief begrijpelijk dat ouders soms kunnen ' t overeenstemming bereiken over het visitatieschema na de scheiding. Praat dan met de rechter hierover als onderdeel van het proces van echtscheiding en ontbinding van het huwelijk en de rechter zal een beslissing voor u nemen over het schema van het voogdijbezoek.
Normale mensen volgen rechterlijke bevelen. Als de rechter eenmaal beslist en zegt wat het bezoekschema van de bewaring is, accepteren normale mensen dat en werken daarmee. Rechter zegt. Dat is het einde. Rechter zegt, dan is dat wat we doen, einde verhaal.
Maar dan ... er is een groep gezinnen die terugkomen op verdere rechtszaken. Waarom? Dat is niet normaal.
Dit komt omdat het kind het door de rechtbank bevolen bezoekschema weigert. DAT is iets ernstigs. Ik ben een klinisch psycholoog en mijn probleem is het verzet tegen een rechterlijk bevel en de afwijzing van een ouder. Er is iets heel ergs aan de hand in dat gezin met dat kind.
Normale ouders lossen voogdij en visitatie op zonder tussenkomst van de rechtbank. Kinderen wijzen ouders niet af. Beide zijn zeer abnormaal. Er is hier iets ernstigs.
In een gezin met een normaal conflict hebben de ouders de rechtbank nodig om de initiële vaststelling van het hechtenisbezoek bij het echtscheidingsevenement te bepalen. Dan houdt iedereen zich aan het gerechtelijk bevel om de bewaring te bezoeken.
Dat is het. Dat is het bereik van normaal. Normaal-normaal en normaal-conflict, zijn ze het eens of de rechter helpt.
Dus wat is dit over een kind dat een rechterlijk bevel tart? Is het omdat het kind een ouder afwijst? Dat is ernstig pathologisch. Er is iets ergs aan de hand met dit kind, dat is niet normaal.
Als een kind tijd met een ouder weigert, is dat een mogelijke situatie van kindermishandeling door de beoogde afgewezen ouder. We moeten daar onmiddellijk op ingaan voor een risicobeoordeling voor kindermishandeling van de beoogde ouder. Je maakt een grapje, een kind tart een gerechtelijk bevel - een kind tart een gerechtelijk bevel. DAT is mega-serieus. Het kind wijst een ouder af. DAT is mega-serieus. Dat zijn twee zeer serieuze dingen.
Als nu ... als ... de beoogde ouder GEEN beledigende ouder is, dan is het eenvoudigweg dat het kind uitdagend is voor een rechterlijk bevel. Geen kindermishandeling, het kind is gewoon uitdagend voor een gerechtelijk bevel.
Hoe wordt een kind bevoegd om een rechterlijk bevel te trotseren? Wie heeft baat bij het verzet van het kind tegen een rechterlijk bevel?
Bescherm het kind als er sprake is van kindermishandeling. Als er geen kindermishandeling is, wie leert het kind dan dat het in orde is om gerechtelijke bevelen te trotseren?
Het heeft te maken met onze waarden. Gerechtelijke bevelen moeten worden opgevolgd. Dat is een feit. Dat leren wij onze kinderen. Dat is een fundamentele sociale waarde.
Als een ouder zijn kind niet kan leren om gerechtelijke bevelen op te volgen, is dat een behoorlijk ernstige tekortkoming in het ouderschap, en misschien moet de rechtbank de andere ouder beschouwen als een geschiktere ouder, simpelweg op basis van het vermogen om het kind te leren om gerechtelijke bevelen op te volgen.
Normaal conflict accepteert het oordeel van de rechtbank. Een van deze ouders bevindt zich buiten het normale bereik. Ofwel een ouder maakt misbruik van zijn kind, of de psychopathologie van een ouder erkent het gezag van de rechtbank niet en probeert de gewenste uitkomst te manipuleren door pathologie bij het kind te creëren. De psychopathologie van de ouders keert terug naar de rechtbank met extra conflicten, hechtingsconflicten, rond het vastgestelde bewakingsbezoekschema.
Zie de geallieerde ouder - degene die er baat bij heeft - als de bron van het langdurige geschil, degene die het kind 'beschermt', dat wil zeggen het kind in staat stelt de andere ouder te verwerpen en gerechtelijke bevelen te trotseren.
Een kind dat een ouder afwijst, is een onmiddellijke differentiële diagnose van kindermishandeling door de doel-afgewezen ouder. Dat vereist een onmiddellijke risicobeoordeling door een klinisch psycholoog.
Als het niet waar is, als de beoogde ouder het kind niet misbruikt, dan wordt het kind door de geallieerde ouder geleerd dat verzet tegen gerechtelijke bevelen aanvaardbaar is. Vanuit een klinisch psychologisch perspectief is dat buitengewoon slecht ouderschap.
Leer waarden voor kinderen
Onze traditionele familiestructuren veranderden in de jaren zeventig en tachtig, tijdens een periode van revolutie in zelfauthenticiteit (Rowan en Martin's Laugh-In; Eric Clapton en Cream). De wereld gaat niet terug - scheiden, en de reorganisatie van de gezinsstructuur is er.
En er zijn waarden. Wij, als ouders, leren onze kinderen waarden.
We respecteren de wet en de autoriteit van de rechtbank. Dat is een fundamentele sociale waarde die we onze kinderen leren. Ik begrijp dat authenticiteit onterechte wetten uitdaagt, dat is hier niet, hierin. Dit gaat over een ouder-kindrelatie en de beslissing van een rechtbank over het bezoekschema. Gerechtelijke autoriteit is niet onderworpen aan afwijzing door het kind. We leren onze kinderen het ouderlijk gezag te respecteren, en we leren onze kinderen absoluut het gerechtelijk gezag te respecteren.
Mijn vader werkte 30 jaar voor de federale rechtbanken en vervolgens voor de staatsbar. Ik verstoor zijn waarden van respect voor ons rechtssysteem. Er zijn drie gelijkwaardige takken in deze regering van het volk, we respecteren de rechtbanken. Ik begrijp dat er Dred Scott was. We veranderen. Ik respecteer onze rechtbanken.
Ik span het culturele tijdperk van I Love Lucy tot gelijkheid in het huwelijk. We zijn door vele culturele transformaties gestruikeld. We moeten adem halen, kijken en beginnen met beredeneerde beslissingen te nemen op onze weg vooruit met gezinnen.
Als een gezin terugkeert naar de rechtbank nadat de eerste echtscheidingsgebeurtenis is geregeld door een rechterlijke uitspraak, is er zeer waarschijnlijk pathologie. Normaal is alles oplossen zonder tussenkomst van de rechtbank. Normaal-conflict is een rechter laten beslissen. De rechter besliste. Wat is nu het probleem? Dat is niet normaal. Gehechtheidpathologie bij het kind? Kijk naar de geallieerde ouder, zij hebben het meeste te winnen bij het creëren van pathologie bij het kind. Zorg voor een onmiddellijke risicobeoordeling van de opvoedingsmethoden van de beoogde ouder.
Als de beoogde ouder geen misbruik maakt, probeert de geallieerde ouder het gezag en de beslissing van de rechtbank te vernietigen door pathologie bij het kind te creëren.
Arbeidsethos; Een onzichtbare moed
Mijn vader pendelde dertig jaar vanuit de buitenwijken van LA naar het centrum, enkele uren in Los Angeles. Gas was 23 cent per gallon. Hij was uitgeput van het woon-werkverkeer en stress op het werk, werken voor en met federale rechters kan gedurende 30 jaar intens zijn met een drive. Ik herinner me dat hij beerachtig op de vloer van de woonkamer lag, op een elleboog zat en een grote kom ontbijtgranen at en zijn wetenschappelijke Amerikaan las om te ontspannen.
Mijn vader was een rustige held, werkte hard en zorgde voor zijn gezin, de waarden van de jaren 1930 en 40; de staalarbeider in Ohio, de autoworker in Detroit, de boer in Kansas, een mentaliteit van werkethiek uit de jaren dertig en veertig - een leven lang gegeven aan één bedrijf, een gezin grootbrengen en uw pensioen krijgen.
Hij stierf in de jaren tachtig, mijn moeder stierf in 2010. Zijn federale pensioen zorgde dertig jaar voor haar. Ik ben daar onder de indruk van, hij heeft na haar dood dertig jaar voor haar gezorgd, want dat is de mentaliteit van de jaren dertig en veertig. Werk hard, doe het juiste.
Er waren ook heel veel dingen mis met de mentaliteit van die tijd, van racisme tot fascisme, mosterdgas en kindermishandeling. En er zijn de basisprincipes van onze sociale compactheid, onze wetten en ons rechtssysteem, er zijn waarden die, zo niet altijd vastgesteld, nog steeds onze leidraad blijven voor wat we nu doen.
Echtscheiding beëindigt een huwelijk, niet het gezin. Als er een kind is, zal er altijd een gezin zijn. We moeten gezinnen helpen bij het overstappen door het einde van de huwelijksband en naar een gezonde, gescheiden gezinsstructuur na echtscheiding - een normale echtscheiding.
De sleutel tot het bereiken van een normaal en gezond gezin is het kind de juiste waarden van goed en kwaad leren. De autoriteit van het hof moet worden gerespecteerd en de bevelen van het hof moeten worden uitgevoerd. Dat is een fundamentele waarde die we onze kinderen leren.
Wie heeft invloed op het kind, de beoogde ouder of de geallieerde ouder? Wie heeft invloed en leert de kindwaarden, de beoogde ouder of de geallieerde ouder? Van wie heeft het kind geleerd dat het acceptabel is om gerechtelijke bevelen, de beoogde ouder of de geallieerde ouder te trotseren?
Als een ouder niet voldoende bekwaam is als ouder om zijn kind fundamentele waarden van sociale vereisten te kunnen onderwijzen, dan moet de rechtbank dit misschien als een indicatie van ongeschikt ouderschap beschouwen en beslissingen over de mate van ouderlijke invloed op het kind heroverwegen.
Ik weet niets over jou, maar mijn vader heeft me geleerd het gezag van de rechtbank te respecteren. Als de rechtbank een voogdijbezoekschema heeft bevolen, is de empowerment van een kind om de autoriteit van de rechtbank te trotseren zeer verontrustend. De eerste zorg met een kind dat een ouder afwijst, is kindermishandeling door de doel-afgewezen ouder. Laat dat onmiddellijk beoordelen, is er actieve kindermishandeling?
Als er echter geen sprake is van kindermishandeling. Dan is de empowerment van een kind om gerechtshof te trotseren een diep verontrustende aanklacht tegen de opvoedingscapaciteit van de geallieerde ouder.
Revisiting Divorce - Revisiting Families
Het is tijd voor professionele psychologie en de advocatuur om hun samenwerking bij het oplossen van familiepathologie opnieuw te bekijken. De rechter is niet de familietherapeut, de rechter beslist en de bevelen van de rechtbank moeten worden opgevolgd. Elke ouder moet zoveel mogelijk tijd en betrokkenheid bij het kind hebben.
Het wijzigen van schema's voor kindbezoek is alleen gerechtvaardigd om overwegingen met betrekking tot kinderbescherming, zoals ouderlijk falen in een gebied van primaire ouderlijke verantwoordelijkheid, zoals het kind naar school brengen, medische afspraken, en in de volgende eisen die door de rechtbank worden gesteld, en in gevallen van kind misbruik, waarvoor een onmiddellijke reactie op de bescherming van kinderen vereist is en die gepaard moet gaan met een DSM-5-diagnose van kindermishandeling.
Als er een conflict is, lossen we het op. Normale mensen kunnen dingen repareren.
We beginnen met het onderwijzen van de basiswaarden van het kind. Er is goed en fout. We leren onze kinderen om het gezag van de rechtbank te respecteren en gerechtelijke bevelen op te volgen. Als een ouder dat niet kan, het kind niet die fundamentele sociale waarde kan leren van het respecteren van het gezag van de rechtbank, dan is dat een uiterst problematisch falen in een fundamentele ouderlijke verantwoordelijkheid.
Bron: Craig Childress, Psy.D.
No comments:
Post a Comment