Titanic: links of rechts? Neen, vooruit!

Het heeft 4 maanden geduurd.
Maar ja hoor, het is zover. Het heeft slechts vier maanden geduurd.

Ongeveer een jaar geleden nam ik mijn ontslag uit de vzw Huis van Hereniging. Een vzw die ik nota bene zelf mee had opgericht om de problematiek van ouderverstoting op de kaart te zetten in België. Gedurende 1,5 jaar ongeveer heb ik mee aan de kar getrokken om ouder- verstoting/vervreemding op de kaart te zetten.
Bij de start enkele bijeenkomsten georganiseerd, diverse keren zowel Federaal- als Vlaams parlement bezocht, gesprekken gevoerd en vooral heel wat ouders gesproken.

Tijdens die 1,5j ook veel opzoekwerk verricht en al snel vastgesteld dat er heel wat informatie rond ouderverstoting te vinden is en er ook heel wat mensen mee bezig zijn, maar dat de versnippering zéér groot is. Dit mede doordat het vaak een heel emotioneel probleem is. Al snel na de blitsende start ook enkele mensen die het schip weer verlieten. Voor mezelf op dat ogenblik nog compleet onbewust van het gevaar dat er zich speelde, maar nu zie ik het wel anders.

Zonder te veel in detail te treden, beslist om vanuit een bepaalde "zorg" het schip te verlaten. Een schip zoals er blijkbaar maar 1 op de wereld mag zijn. Een schip dat de vlag draagt "verbinden is de sleutel", maar waarbij er al heel wat werklui overboord zijn gesprongen.

Een schip wat ooit te water werd gelaten om een veilig onderkomen te zijn voor ouders die geen of slechts sporadisch contact hebben met hun kinderen. De kapitein acht het nu nodig om een aanklacht te uiten tegen mezelf. Een aanklacht over o.a: misbruik van mails, het verwijderen van adressen en het handelen uit eigen belang. Scheepslui die nu mee op dek staan uit vrees om overboord gegooid te worden.
Geen van bovenstaande zijn berust op enige waarheid, maar eerder een intentie om anderen het zwijgen op te leggen. In plaats van energie te steken in de problematiek die ons eenieder bezighoud, wordt er een ramkoers gevaren; naar rechts en dan weer naar links. De enige weg is echter die rechtdoor.

Sterker nog; de afgelopen dagen werd de strijdbijl alvast weer opgehaald tot bedreigingen toe aan mijn adres. Sommige acties zijn een vzw niet waardig en vinden hun oorzaak enkel bij de voorzitter van de vzw. Dit ten koste van de inzet van anderen.

Beste ouders, gescheiden ouders en andere volgers van mijn blog; de weg die we allen bewandelen is zeer lang, veel te lang, zeer emotioneel en vraagt veel van ons ieder; geef niet op!  
Mijn slogan blijft: "enkel samen, maken we het verschil"