Bron: De Telegraaf
Ik was altijd een papa’s kindje. Mijn zus Melanie trok naar mijn moeder toe, maar ik stoeide meestal met mijn vader. We zwommen, voetbalden of bouwden hutten. Of hij maakte een Barbiehuis voor me. Als klein meisje vind je het normaal dat je ouders er altijd voor je zijn.
Van de ene op de andere dag verdween mijn vader uit beeld. Melanie en ik snapten er niets van. Papa is op vakantie, zei mijn moeder aanvankelijk. Daarna: Papa woont even bij oom Henk. Of: Papa komt vast snel terug.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: papa woonde bij een andere mevrouw. Onze moeder huilde veel, viel ons op. Maar wij hadden onze eigen problemen, acht en zes jaar oud. Wanneer kwam papa ons ophalen? Wanneer gingen we weer naar de Efteling? Uiteindelijk drong het tot ons door dat we hem niet meer zouden zien. Indertijd waren omgangsregelingen nog niet zo gewoon.
Naarmate we ouder werden en meer konden begrijpen, lichtte onze moeder steeds meer tipjes van de sluier op. Dat papa een ’jonge, blonde vriendin’ had. ’Hij heeft een nieuw gezin; hij heeft geen tijd meer voor jullie.’ Mijn zus en ik trokken onze conclusies: hij hield niet meer van ons.
Daarmee gingen we op verschillende manieren om. Melanie wilde niets liever dan mijn zielige moeder pleasen en werd superbraaf. Ik was een ruige tiener met veel vriendjes. Altijd liep ik tegen de verkeerde aan. Blijkbaar zocht ik een vaderfiguur, maar dat besefte ik natuurlijk niet. Dat heeft mijn psycholoog later uitgelegd.
Toen mijn zus dertig was, kwam zij onze vader stomtoevallig op een bruiloft tegen. Er vielen harde woorden, maar ze verzoenden zich met elkaar. Ik wilde niets meer van hem weten. Hij had ons in de steek gelaten! Melanie begon steeds weer over hem. Dat hij wel degelijk had geprobeerd contact met ons te zoeken, maar dat mijn moeder dat afkapte.
Ik geloofde er niets van. Nog altijd was ik dat kleine meisje, verward en boos. Op een gegeven moment was ik de verhalen van Melanie zo beu dat ik haar voor de keus stelde: hij of ik. Zij koos voor onze vader. Daarvan heb ik veel verdriet gehad.
Voor mijn moeder bleef haar ex een taboe-onderwerp. Ik vond het geluk bij mijn tweede echtgenoot en ook een psycholoog zorgde ervoor dat ik beter in mijn vel kwam te zitten.
Een paar jaar geleden overleed mijn moeder. Melanie en ik planden de begrafenis en besloten samen het huis uit te ruimen. Zo zat ik op een vroege zaterdagochtend op zolder in mijn moeders huis. Melanie was met haar kleinkinderen op het hockeyveld en zou later komen helpen.
Uit een oude kast trok ik een schoenendoos vol ongeopende brieven. Van mijn vader! Ik heb er twee gelezen terwijl de tranen me over de wangen stroomden. Hij had ons jarenlang laten weten hoe vaak hij aan ons dacht. Mijn moeder had ons de brieven simpelweg nooit gegeven.
Die heks kan ik niet meer met haar leugens confronteren. Ook mijn vader leeft niet meer. Met Melanie praat ik weliswaar weer, maar ons contact is oppervlakkig.
Vroeger keek ik jaloers naar andere families die met elkaar lachten en dolden. Tegenwoordig denk ik: Jaja. Wat zou zich dáár afspelen...?"
Ouderverstoting = psychologische kindermishandeling,
Enkel samen kunnen we het verschil maken!!
No comments:
Post a Comment