Dr. Kathleen Reay
Monday, August 29, 2016
Thursday, August 25, 2016
Cijfers 2015: geven ze de werkelijkheid correct weer?
Bron: Federale Politie, dienst statistiek
Vandaag kreeg ik de cijfers door m.b.t. 2015 van de dienst statistiek van de Federale Politie in Brussel. Verbaast keek ik naar de cijfers die slaan op de problematiek van ouderverstoting en wat blijkt: over de ganse lijn is er een dalende trend!!?
Het probleem is echter dat er onduidelijkheid bestaat over welke categorieën de Politie een aangifte rond ouderverstoting moet registeren, in het verleden werden volgende categorieën gebruikt:
Vandaag kreeg ik de cijfers door m.b.t. 2015 van de dienst statistiek van de Federale Politie in Brussel. Verbaast keek ik naar de cijfers die slaan op de problematiek van ouderverstoting en wat blijkt: over de ganse lijn is er een dalende trend!!?
Het probleem is echter dat er onduidelijkheid bestaat over welke categorieën de Politie een aangifte rond ouderverstoting moet registeren, in het verleden werden volgende categorieën gebruikt:
- Intrafamiliaal geweld: psychisch geweld tegen andere leden,
(vanaf 01/12/2015 is deze aangeduid per omzendbrief als de correcte) - Ouderlijke ontvoering van een minderjarige,
- Niet afgeven van kinderen op het afgesproken tijdstip door de ouders,
- Weigeren recht op persoonlijk contact,
Daarnaast zijn ook de aangiften vermeld "niet betaling onderhoudsgeld".
Al deze aangiften liggen stuk voor stuk lager dan de cijfers uit 2014 enkel het intrafamiliaal geweld is licht gestegen. Daar we vorig jaar de pers haalde met 12.104 aangiften wegens weigering van persoonlijk contact in 2014, blijken er slechts 10.088 aangiften gebeurd te zijn in 2015*
Het aantal aangiften rond weigering recht op persoonlijk contact
daalde van 12.104 (2014) naar 10.088 (2015)
daalde van 12.104 (2014) naar 10.088 (2015)
Psychisch intrafamiliaal geweld steeg licht in 2015
Ook het aantal aangiften "niet meegeven van kinderen door de ouders op het afgesproken tijdstip
daalde van 3.385 naar 3.120 in 2015.
daalde van 3.385 naar 3.120 in 2015.
Wijst dit alles wel op een positieve tendens (ik hoop het) of daalt het aantal aangiften doordat ouders vaak niet de moeite doen om een aangifte (P.V.) in te dienen?
Bent u een verstoten ouder = DOE AANGIFTE!
Tuesday, August 23, 2016
Monday, August 22, 2016
"Vader hield wel van ons"
Bron: De Telegraaf
Ik was altijd een papa’s kindje. Mijn zus Melanie trok naar mijn moeder toe, maar ik stoeide meestal met mijn vader. We zwommen, voetbalden of bouwden hutten. Of hij maakte een Barbiehuis voor me. Als klein meisje vind je het normaal dat je ouders er altijd voor je zijn.
Van de ene op de andere dag verdween mijn vader uit beeld. Melanie en ik snapten er niets van. Papa is op vakantie, zei mijn moeder aanvankelijk. Daarna: Papa woont even bij oom Henk. Of: Papa komt vast snel terug.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: papa woonde bij een andere mevrouw. Onze moeder huilde veel, viel ons op. Maar wij hadden onze eigen problemen, acht en zes jaar oud. Wanneer kwam papa ons ophalen? Wanneer gingen we weer naar de Efteling? Uiteindelijk drong het tot ons door dat we hem niet meer zouden zien. Indertijd waren omgangsregelingen nog niet zo gewoon.
Naarmate we ouder werden en meer konden begrijpen, lichtte onze moeder steeds meer tipjes van de sluier op. Dat papa een ’jonge, blonde vriendin’ had. ’Hij heeft een nieuw gezin; hij heeft geen tijd meer voor jullie.’ Mijn zus en ik trokken onze conclusies: hij hield niet meer van ons.
Daarmee gingen we op verschillende manieren om. Melanie wilde niets liever dan mijn zielige moeder pleasen en werd superbraaf. Ik was een ruige tiener met veel vriendjes. Altijd liep ik tegen de verkeerde aan. Blijkbaar zocht ik een vaderfiguur, maar dat besefte ik natuurlijk niet. Dat heeft mijn psycholoog later uitgelegd.
Toen mijn zus dertig was, kwam zij onze vader stomtoevallig op een bruiloft tegen. Er vielen harde woorden, maar ze verzoenden zich met elkaar. Ik wilde niets meer van hem weten. Hij had ons in de steek gelaten! Melanie begon steeds weer over hem. Dat hij wel degelijk had geprobeerd contact met ons te zoeken, maar dat mijn moeder dat afkapte.
Ik geloofde er niets van. Nog altijd was ik dat kleine meisje, verward en boos. Op een gegeven moment was ik de verhalen van Melanie zo beu dat ik haar voor de keus stelde: hij of ik. Zij koos voor onze vader. Daarvan heb ik veel verdriet gehad.
Voor mijn moeder bleef haar ex een taboe-onderwerp. Ik vond het geluk bij mijn tweede echtgenoot en ook een psycholoog zorgde ervoor dat ik beter in mijn vel kwam te zitten.
Een paar jaar geleden overleed mijn moeder. Melanie en ik planden de begrafenis en besloten samen het huis uit te ruimen. Zo zat ik op een vroege zaterdagochtend op zolder in mijn moeders huis. Melanie was met haar kleinkinderen op het hockeyveld en zou later komen helpen.
Uit een oude kast trok ik een schoenendoos vol ongeopende brieven. Van mijn vader! Ik heb er twee gelezen terwijl de tranen me over de wangen stroomden. Hij had ons jarenlang laten weten hoe vaak hij aan ons dacht. Mijn moeder had ons de brieven simpelweg nooit gegeven.
Die heks kan ik niet meer met haar leugens confronteren. Ook mijn vader leeft niet meer. Met Melanie praat ik weliswaar weer, maar ons contact is oppervlakkig.
Vroeger keek ik jaloers naar andere families die met elkaar lachten en dolden. Tegenwoordig denk ik: Jaja. Wat zou zich dáár afspelen...?"
Ouderverstoting = psychologische kindermishandeling,
Enkel samen kunnen we het verschil maken!!
Ik was altijd een papa’s kindje. Mijn zus Melanie trok naar mijn moeder toe, maar ik stoeide meestal met mijn vader. We zwommen, voetbalden of bouwden hutten. Of hij maakte een Barbiehuis voor me. Als klein meisje vind je het normaal dat je ouders er altijd voor je zijn.
Van de ene op de andere dag verdween mijn vader uit beeld. Melanie en ik snapten er niets van. Papa is op vakantie, zei mijn moeder aanvankelijk. Daarna: Papa woont even bij oom Henk. Of: Papa komt vast snel terug.
Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw: papa woonde bij een andere mevrouw. Onze moeder huilde veel, viel ons op. Maar wij hadden onze eigen problemen, acht en zes jaar oud. Wanneer kwam papa ons ophalen? Wanneer gingen we weer naar de Efteling? Uiteindelijk drong het tot ons door dat we hem niet meer zouden zien. Indertijd waren omgangsregelingen nog niet zo gewoon.
Naarmate we ouder werden en meer konden begrijpen, lichtte onze moeder steeds meer tipjes van de sluier op. Dat papa een ’jonge, blonde vriendin’ had. ’Hij heeft een nieuw gezin; hij heeft geen tijd meer voor jullie.’ Mijn zus en ik trokken onze conclusies: hij hield niet meer van ons.
Daarmee gingen we op verschillende manieren om. Melanie wilde niets liever dan mijn zielige moeder pleasen en werd superbraaf. Ik was een ruige tiener met veel vriendjes. Altijd liep ik tegen de verkeerde aan. Blijkbaar zocht ik een vaderfiguur, maar dat besefte ik natuurlijk niet. Dat heeft mijn psycholoog later uitgelegd.
Toen mijn zus dertig was, kwam zij onze vader stomtoevallig op een bruiloft tegen. Er vielen harde woorden, maar ze verzoenden zich met elkaar. Ik wilde niets meer van hem weten. Hij had ons in de steek gelaten! Melanie begon steeds weer over hem. Dat hij wel degelijk had geprobeerd contact met ons te zoeken, maar dat mijn moeder dat afkapte.
Ik geloofde er niets van. Nog altijd was ik dat kleine meisje, verward en boos. Op een gegeven moment was ik de verhalen van Melanie zo beu dat ik haar voor de keus stelde: hij of ik. Zij koos voor onze vader. Daarvan heb ik veel verdriet gehad.
Voor mijn moeder bleef haar ex een taboe-onderwerp. Ik vond het geluk bij mijn tweede echtgenoot en ook een psycholoog zorgde ervoor dat ik beter in mijn vel kwam te zitten.
Een paar jaar geleden overleed mijn moeder. Melanie en ik planden de begrafenis en besloten samen het huis uit te ruimen. Zo zat ik op een vroege zaterdagochtend op zolder in mijn moeders huis. Melanie was met haar kleinkinderen op het hockeyveld en zou later komen helpen.
Uit een oude kast trok ik een schoenendoos vol ongeopende brieven. Van mijn vader! Ik heb er twee gelezen terwijl de tranen me over de wangen stroomden. Hij had ons jarenlang laten weten hoe vaak hij aan ons dacht. Mijn moeder had ons de brieven simpelweg nooit gegeven.
Die heks kan ik niet meer met haar leugens confronteren. Ook mijn vader leeft niet meer. Met Melanie praat ik weliswaar weer, maar ons contact is oppervlakkig.
Vroeger keek ik jaloers naar andere families die met elkaar lachten en dolden. Tegenwoordig denk ik: Jaja. Wat zou zich dáár afspelen...?"
Ouderverstoting = psychologische kindermishandeling,
Enkel samen kunnen we het verschil maken!!
Friday, August 19, 2016
Wednesday, August 17, 2016
Het niveau van onze professionele hulpverleners
Bron: Dr. Craig Childress
Stel je gaat naar een arts met symptomen van een ziekte en u moet de arts opvoeden over de aard van de ziekte die u heeft. Dat is absurd. Maar dat is precies de situatie waarmee verstoten ouders worden geconfronteerd. Omdat de mate van professionele onwetendheid zo ongelooflijk groot is, de patiënt heeft geen andere keuze dan te proberen om de professional op te voeden. Bizar. Echt bizar.
Stel je gaat naar een architect en je moet de architect instrueren over de details van dragende constructies en blauwdruk ontwerpen.
Stelt u zich voor, u gaat naar een advocaat en moet de advocaat de verschillende wetten uitleggen en hun precedenten.
Stelt u zich een cardiale chirurg voor die u de aard van de bloedsomloop moet uitleggen en hoe de chirurg, chirurgische ingrepen moet uitvoeren.
Stel je voor dat je de medewerkers binnen de geestelijke gezondheidszorg over de aard van de geestelijke gezondheid, de pathologie en de behandeling ervan moet uitleggen.
Bizar. Echt bizar. Professionele psychologie zou zich zelf moeten schamen
De huidige stand van de professionele psychologie met betrekking tot de beoordeling, diagnose en behandeling van de familie pathologie van oudsher de naam "ouderlijke vervreemding" is absoluut middeleeuws.
Stel je gaat naar een arts met symptomen van een ziekte en u moet de arts opvoeden over de aard van de ziekte die u heeft. Dat is absurd. Maar dat is precies de situatie waarmee verstoten ouders worden geconfronteerd. Omdat de mate van professionele onwetendheid zo ongelooflijk groot is, de patiënt heeft geen andere keuze dan te proberen om de professional op te voeden. Bizar. Echt bizar.
Stel je gaat naar een architect en je moet de architect instrueren over de details van dragende constructies en blauwdruk ontwerpen.
Stelt u zich voor, u gaat naar een advocaat en moet de advocaat de verschillende wetten uitleggen en hun precedenten.
Stelt u zich een cardiale chirurg voor die u de aard van de bloedsomloop moet uitleggen en hoe de chirurg, chirurgische ingrepen moet uitvoeren.
Stel je voor dat je de medewerkers binnen de geestelijke gezondheidszorg over de aard van de geestelijke gezondheid, de pathologie en de behandeling ervan moet uitleggen.
Bizar. Echt bizar. Professionele psychologie zou zich zelf moeten schamen
De huidige stand van de professionele psychologie met betrekking tot de beoordeling, diagnose en behandeling van de familie pathologie van oudsher de naam "ouderlijke vervreemding" is absoluut middeleeuws.
Tuesday, August 16, 2016
MIES: Misverstand dat kinderen de keuze maken
Bron: MIES magazine
Uitingen die allemaal waar zijn, maar helaas ook steeds vaker uit zijn verband worden getrokken.
Luisteren naar de stem van kinderen, betekent niet dat ieder kind opgeroepen zou moeten worden in de rechtbank. Of dat de wensen van kinderen altijd dusdanig kunnen worden uitgevoerd en in hun belang zijn. Of dat kinderen moeten worden neergezet als deskundigen. Dat kinderen een keuze hebben, betekent niet dat beslissingen die op volwassen niveau spelen bij de kinderen behoren te liggen. Laat kinderen vooral kind zijn en benader hen ook vanuit die hoedanigheid!
Kinderen mogen kiezen. Kinderen hebben duidelijke wensen. De stem van kinderen moet voorop staan. Het belang van kinderen moet centraal staan.
Uitingen die allemaal waar zijn, maar helaas ook steeds vaker uit zijn verband worden getrokken.
Luisteren naar de stem van kinderen, betekent niet dat ieder kind opgeroepen zou moeten worden in de rechtbank. Of dat de wensen van kinderen altijd dusdanig kunnen worden uitgevoerd en in hun belang zijn. Of dat kinderen moeten worden neergezet als deskundigen. Dat kinderen een keuze hebben, betekent niet dat beslissingen die op volwassen niveau spelen bij de kinderen behoren te liggen. Laat kinderen vooral kind zijn en benader hen ook vanuit die hoedanigheid!
Thursday, August 11, 2016
ACE: Adverse Childhood Experience - de gevolgen voor onze kinderen
Hoe hoger je ACE score die je als kind hebt opgelopen, hoe meer kans je maakt om 1 of meerdere van de gevolgen te ondergaan.
ACE score
ACE gevolgen/risico's
Saturday, August 6, 2016
Top 15 dingen die verstoten ouders moeten weten over AB-PA
1. The only thing Attachment-Based Parental Alienation (AB-PA) has in common with
"Parental Alienation Syndrome" (PAS) are the words "Parental Alienation”.
2. AB-PA answers the question "what is the scientifically based psychology behind
parental alienation?"
3. AB-PA is not a theory; it is composed entirely of established and accepted peer reviewed
psychological literature. The application of standard and fully accepted psychological constructs and principles to a set of symptoms is called “diagnosis.”
4. AB-PA does not describe a mental illness; it describes a specific set of symptoms in a
child which will lead a psychologist to a clinical DSM-5 diagnosis of V995.51 Child
Psychological Abuse, Confirmed.
5. AB-PA describes a form of pathogenic parenting, which is a clinical term for parenting
behavior that is so aberrant and distorted that it creates psychopathology in a child.
6. AB-PA cannot be rejected by the mental health system because it is entirely drawn from
their work.
7. AB-PA provides psychologists with a set of three clinical diagnostic indicators (symptoms)
which must all be present in the child.
8. AB-PA is based entirely on the symptoms being displayed by the child; no other person
needs to be clinically assessed for symptoms.
9. AB-PA shows how the three symptoms are each evidence of a different psychopathology
being created in the child.
10. AB-PA describes how the combination of these three psychopathologies can only be
created in a child through pathogenic parenting.
11. AB-PA can reliably and consistently make the distinction between 'oppositional defiant'
children and ‘alienated children.’
12. AB-PA can reliably and consistently make the distinction between authentic child abuse
and false allegations of abuse made by a child who is being influenced by pathogenic
parenting.
13. AB-PA cannot be misused by an abusive parent to trick the court system into giving
them custody.
14. AB-PA can be used by your child's psychologist today. A confirmed DSM-5 diagnosis of
V995.51 Child Psychological Abuse will activate the psychologist’s 'duty to protect' and
require them to report the abuse to child protective services.
15. AB-PA gives targeted parents the power to hold psychologists accountable for
standards of professional competence in assessments, diagnosis, and treatment.
"Parental Alienation Syndrome" (PAS) are the words "Parental Alienation”.
2. AB-PA answers the question "what is the scientifically based psychology behind
parental alienation?"
3. AB-PA is not a theory; it is composed entirely of established and accepted peer reviewed
psychological literature. The application of standard and fully accepted psychological constructs and principles to a set of symptoms is called “diagnosis.”
4. AB-PA does not describe a mental illness; it describes a specific set of symptoms in a
child which will lead a psychologist to a clinical DSM-5 diagnosis of V995.51 Child
Psychological Abuse, Confirmed.
5. AB-PA describes a form of pathogenic parenting, which is a clinical term for parenting
behavior that is so aberrant and distorted that it creates psychopathology in a child.
6. AB-PA cannot be rejected by the mental health system because it is entirely drawn from
their work.
7. AB-PA provides psychologists with a set of three clinical diagnostic indicators (symptoms)
which must all be present in the child.
8. AB-PA is based entirely on the symptoms being displayed by the child; no other person
needs to be clinically assessed for symptoms.
9. AB-PA shows how the three symptoms are each evidence of a different psychopathology
being created in the child.
10. AB-PA describes how the combination of these three psychopathologies can only be
created in a child through pathogenic parenting.
11. AB-PA can reliably and consistently make the distinction between 'oppositional defiant'
children and ‘alienated children.’
12. AB-PA can reliably and consistently make the distinction between authentic child abuse
and false allegations of abuse made by a child who is being influenced by pathogenic
parenting.
13. AB-PA cannot be misused by an abusive parent to trick the court system into giving
them custody.
14. AB-PA can be used by your child's psychologist today. A confirmed DSM-5 diagnosis of
V995.51 Child Psychological Abuse will activate the psychologist’s 'duty to protect' and
require them to report the abuse to child protective services.
15. AB-PA gives targeted parents the power to hold psychologists accountable for
standards of professional competence in assessments, diagnosis, and treatment.
Friday, August 5, 2016
De arts en de kinderen van niet-samenwonende ouders
Hierbij een artikel van de Nationale Raad - "Orde der artsen" over hoe (huis)artsen dienen om te gaan met informatie over kinderen waarvan de ouders niet langer samenwonend zijn.
Ook hier blijft de regel: zolang beide ouders over het ouderlijk gezag beschikken heeft men recht op informatie over de gezondheidstoestand van zijn/haar kinderen.
Lees hier het volledige artikel:
:
Ook in Nederland is er een soortgelijke regeling uitgeschreven door KNMG, de artsenfederatie:
Ook hier blijft de regel: zolang beide ouders over het ouderlijk gezag beschikken heeft men recht op informatie over de gezondheidstoestand van zijn/haar kinderen.
Lees hier het volledige artikel:
:Ook in Nederland is er een soortgelijke regeling uitgeschreven door KNMG, de artsenfederatie:
Thursday, August 4, 2016
Subscribe to:
Posts (Atom)