Een hoofdstuk waarbij verontwaardiging, ongeloof, verbijstering in eerste instantie de bovenhand namen.
De hamvraag: "was ik inderdaad zo"n slechte papa" ??
Het werd het startschot van een emotionele rollercoaster die zo'n 3 jaar in beslag zou nemen. Een rollercoaster waarbij ik het geluk had om heel snel (binnen de 14 dagen) met zekerheid te weten te komen wat er eigenlijk aan de oorzaak lag: ouderverstoting.
Ik realiseerde me snel dat ik een aantal "knipperlichten" had genegeerd omdat ik ze gewoonweg niet herkende. De oplossing voor de dynamiek waar ik eigenlijk al jaren mee geconfronteerd werd, was niet voor de hand liggend. Het was, zoals ik het nu benoem: "een marathon" met vele bergen en dalen, met enkele keren vallen en weer opstaan.
Dankzij "Het Huis" te Antwerpen zijn er fundamentele stappen gezet naar contactherstel.
Voor mezelf was het eveneens de start van iets nieuw: een carriere als ervaringsdeskundige zeg maar, op het gebied van ouderverstoting, maar ook op het gebied van narcisme.
Gedurende al die jaren, ben ik mij blijven verdiepen in deze problematiek, werd ik lid van een aantal organisaties, waaronder "Steunpunt Ouderverstoting" en "PASG" en dit alles met als doel: de problematiek op een structurele manier onder de aandacht te brengen.
Ik kreeg de gelegenheid om mee te werken aan conferenties in o.a.: Washington, Stockholm, Philadelphia en dit jaar Brussel. Ook als beheerder van: "Ouderverstoting in Vlaanderen" en " Ouders tegen Ouderverstoting", trachten we ouders die hierin betrokken zijn, bij elkaar te brengen.
Ondanks het verdriet in 2014, 2015 en een deel van 2016, het ongeloof en de verontwaardiging, heeft dit alles plaatsgemaakt voor: inzicht, visie en uiteraard een hereniging met diegene die me dierbaar zijn.
☝
