Vrije vertaling; Dr. Psy Craig Childress:
De pathologie van zorg in de familierechtbanken is een hechtingspathologie die mogelijk oploopt tot het niveau van kindermishandeling. Wanneer een mogelijke diagnose van kindermishandeling een overweging is, moet de door de GGZ teruggestuurde diagnose ter overweging van de rechtbank in zijn beslissingen 100% van de tijd juist zijn.
De gevolgen van een onjuiste uitspraak van de rechter bij een diagnose kindermishandeling kunnen zwaar zijn voor het kind. Een kind achterlaten bij een gewelddadige ouder kan leiden tot de vernietiging van het leven van het kind. Wanneer een diagnose van kindermishandeling een van de mogelijke differentiële diagnoses is voor het vertonen van symptomen van het kind, moet de diagnose die ter overweging door de GGZ wordt teruggestuurd, 100% van de tijd accuraat zijn.
Als er een vraag is, als er een geschil is over de diagnose (en de diagnose zal naar verwachting worden betwist in een familieconflict waarbij de rechtbank betrokken is), vraag dan een second opinion, of zelfs een derde. Als er sprake is van een mogelijke diagnose van kindermishandeling, doe dan alles wat nodig is om ervoor te zorgen dat de diagnose die uit de beoordeling wordt teruggestuurd, juist is.
Het beroepssysteem in de gezondheidszorg voor een betwiste diagnose is een second opinion, of zelfs een derde. De schade die het kind wordt toegebracht door een verkeerde diagnose van kindermishandeling is te groot. Wanneer kindermishandeling door een ouder een diagnostische overweging is, wat het geval is bij ernstige hechtingspathologie die door een kind wordt vertoond, dan moet de door de GGZ teruggestuurde diagnose 100% van de tijd accuraat zijn.
De pathologie
De pathologie van klinische zorg voor het gezin is een mogelijke gedeelde achtervolgingswaan die wordt veroorzaakt door het pathogene ouderschap van de verwante ouder, een denkstoornis bij de verwante ouder door een onopgelost trauma dat het kind wordt opgelegd en dat vervolgens de gehechtheidsband van het kind met de andere ouder zwaar beinvloed.
In deze pathologie vormt de verwante ouder een generatieoverschrijdende coalitie (Haley)[1] met het kind tegen de beoogde ouder, wat resulteert in een emotionele onderbreking in de gehechtheidsband van het kind met de beoogde ouder. De verwante ouder brengt het kind in het echtelijke conflict om het kind te gebruiken als een wapen van echtelijke wraak en emotionele mishandeling gericht tegen de ex-echtgenoot, d.w.z. intiem partnergeweld (IPV), het emotionele misbruik van de ex-echtgenoot met behulp van het kind als wapen. Door het kind in het echtelijke conflict te bewapenen, creëert de verwante ouder zo'n significante pathologie bij het kind dat het stijgt tot het niveau van een DSM-5-diagnose van psychologische kindermishandeling.
De benodigde risicobeoordelingen voor de familiepathologie rond familieconflicten waarbij de rechtbank betrokken is, zijn voor:
Kindermishandeling: mogelijk kindermisbruik door de beoogde ouder (te specificeren), of mogelijk psychologisch kindermisbruik door de verwante ouder (DSM-5 V995.51 Psychisch kindermisbruik)
Misbruik binnen het huwelijk: mogelijk IPV emotioneel misbruik van de ex-echtgenoot en ouder die het kind als wapen gebruikt (DSM-5 V995.82 Misbruik van echtgenoot of partner, psychologisch)
Wanneer kindermishandeling een diagnostische overweging is, moet de door de GGZ teruggestuurde diagnose 100% van de tijd accuraat zijn. Het Hof heeft een nauwkeurige diagnose nodig voor zijn beslissingen, en het kind heeft een nauwkeurige diagnose nodig wanneer de mogelijke diagnose kindermishandeling door een ouder is.
Er zijn vier DSM-5-diagnoses van kindermishandeling, elke DSM-5-diagnose van kindermishandeling vereist een goede risicobeoordeling; Lichamelijk misbruik van kinderen (V995.54), seksueel misbruik van kinderen (V995.53), verwaarlozing van kinderen (V995.52), psychisch misbruik van kinderen (V995.51). Al deze diagnoses van kindermishandeling zijn gelijkwaardig in de ernst van de schade die ze aan het kind toebrengen, ze verschillen alleen in het soort schade dat is aangericht, niet in de ernst van de schade aan het kind. Psychische kindermishandeling vernietigt het kind van binnenuit.
Wanneer een kind een ouder afwijst, is de klinische zorg kindermishandeling, de diagnostische vraag is: welke ouder? Wanneer de mogelijke diagnose kindermishandeling door een ouder is, eisen zowel het kind als de rechtbank dat een goede risicobeoordeling wordt uitgevoerd die 100% van de tijd tot een nauwkeurige diagnose zal leiden.
Als de diagnose wordt betwist, is het beroepssysteem in de gezondheidszorg geen proces voor de rechtbank, het is een second opinion of zelfs een derde mening van andere artsen. Alle artsen, alle psychologen, zouden precies dezelfde kennis (de beste) moeten toepassen om tot precies dezelfde conclusies (nauwkeurig) en aanbevelingen (succesvol) te komen. Norm 2.04 van de Ethical Principles of Psychologists en Code of Conduct van de American Psychological Association vereist dat de gevestigde wetenschappelijke en professionele kennis van de discipline als basis dient voor professionele oordelen.
Diagnose is een patroonovereenkomst van de symptomen met de diagnostische criteria. Als er een betwiste toepassing van de diagnostische criteria op een reeks symptomen is, vraag dan een second opinion, of zelfs een derde indien nodig. Als de mogelijke diagnose kindermishandeling is, moeten we het niet verkeerd hebben. We moeten 100% van de tijd accuraat zijn in onze diagnose. Een verkeerde diagnose doet mensen pijn - erg. Een verkeerde diagnose van kindermishandeling is buitengewoon slecht.
Een verkeerde diagnose van een gedeelde achtervolgingswaan heeft bijzonder verontrustende implicaties. Als je een gedeelde waanvoorstelling gelooft, word je een deel van de gedeelde waanvoorstelling, word je een deel van de pathologie. Wanneer de pathologie kindermishandeling is, word je onderdeel van de kindermishandeling.
Als u, als betrokken professional in de geestelijke gezondheidszorg, een verkeerde diagnose stelt van de pathologie en als u de waanstoornis gelooft alsof deze echt is en als de rechtbank vervolgens zijn beslissingen neemt op basis van de valse overtuigingen van een pathologische ouder die een verkeerde diagnose heeft gesteld, dan wordt u deel van de gedeelde waan, jullie worden allemaal deel van de pathologie, jullie worden allemaal deel van het kindermisbruik.
Gehechtheidspathologie
Een kind dat een ouder afwijst, is een hechtingspathologie, een probleem in het liefde-en-bindingssysteem van de hersenen. Er zijn twee mogelijke oorzaken: 1) kindermishandeling door de beoogde afgewezen ouder (te specificeren in de beoordeling), of 2) psychologische mishandeling van het kind door de verwante ouder die het kind gebruikt als wapen voor huwelijksmishandeling (intieme partner). Geweld, dwz emotioneel misbruik van de ex-echtgenoot die het kind als wapen gebruikt).
Een kind dat een ouder afwijst, is een probleem in liefde en binding. Een kind dat een ouder afwijst, is een hechtingspathologie, een probleem in het liefde-en-bindingssysteem van de hersenen. Het gehechtheidssysteem is het hersensysteem dat alle aspecten van liefde en binding gedurende het hele leven regelt, inclusief rouw en verlies. Het is een primair motiverend systeem van de hersenen, net als andere primaire motiverende systemen voor eten en seks. Een breuk in de gehechtheidsband tussen kinderen en hun ouders is een pathologie in een primair motiverend systeem van de hersenen, het liefde-en-bindingssysteem; het bevestigingssysteem.
Er is geen ernstiger vorm van hechtingspathologie dan de beëindiging van de hechtingsband van het kind met de ouder. Er is niets ergers in termen van hechtingspathologie, voor pathologie in een primair motiverend systeem van de hersenen, dan een verbreking van de ouder-kind hechtingsband. Dat is net zo erg als hechtingspathologie in de kindertijd wordt, pathologie in een primair motiverend systeem van de hersenen dat zijn patronen ontwikkelt om liefde en binding gedurende de hele kindertijd te begeleiden door middel van de relatiebanden met beide ouders. Een kind dat een ouder afwijst, is de ergst mogelijke hechtingspathologie in de kindertijd.
Om de ernst te begrijpen, kunnen we een analogie gebruiken met een ander primair motivatiesysteem, het eetsysteem. De ergst mogelijke eetpathologie is anorexia, de persoon weigert te eten, hun band met voedsel is volledig verbroken, ze verhongeren en ze sterven. Naar analogie vertegenwoordigt een volledige verbreking van de gehechtheidsband van een kind met een ouder "anorexia" van het gehechtheidssysteem, de slechtst mogelijke vorm van gehechtheidsgerelateerde pathologie.
Er is niets ergers in termen van hechtingspathologie, dat is zo erg als maar kan. Voor de gezonde ontwikkeling van kinderen is het buitengewoon belangrijk dat hun gehechtheidspathologie ten opzichte van hun moeders en vaders zo snel mogelijk effectief wordt behandeld en opgelost.
De differentiële diagnose voor de hechtingspathologie (d.w.z. voor de afwijzing van een ouder door een kind) is dat ofwel 1) de ouder die het doelwit is van afwijzing de hechtingsbreuk veroorzaakt door mogelijk ernstige mishandeling van het kind, of 2) de verwante ouder creëert de breuk in de gehechtheid door hun uiterst problematische opvoeding, een "generatie-overschrijdende coalitie" genoemd met het kind tegen de andere ouder. De coalitie van het kind met de ene ouder tegen de andere ouder leidt tot de "emotionele afsnijding" in de gehechtheidsband van het kind met de beoogde ouder uit "loyaliteit" aan de coalitie met de verwante ouder.
De potentiële schade van de verkeerde diagnose van een gedeelde waanstoornis en kindermishandeling kan ernstig zijn, en de potentiële implicaties voor de betrokken professionals kunnen groot zijn. De diagnose die door de geestelijke gezondheidszorg wordt teruggestuurd, moet 100% van de tijd accuraat zijn.
Het originele artikel leest u hier
