Bron: anoniem
Deze week schonk radio 1 aandacht aan het opgewekte ouderverstotingsprobleem als een parentele ontvoering syndroom. Zie ouderlijke ontvoering: “In Peru sta ik 3-0 achter: ik ben man, ik ben buitenlander en word bestempeld als gewelddadig"
De cijfers die men daar hanteerde, zijn slechts een buitenlands topje van de ijsberg. In België worden zowat 8 tot 15 % van de gescheiden ouders in mindere of ruimere mate geconfronteerd met deze uiterst pijnlijke situatie. En m’n kan veronderstellen dat de meeste V-echtscheidingen die tot in rechtbank geraken, met dit schandaal gepaard gaan. Toch doet gerecht niets.
Ik ben + 900 dagen in gelijkaardige onmacht gebracht. Waar ik al jaren voordien de verontrustingen melde. Ondanks alle meldingen, m’n oplossingsgerichte voorstellen, diverse P.V.’s, getuigenverklaringen, verslagen door psyché therapeuten en deskundige in omgangsrecht, …. blijft jeugdrechter alle verontrustingen en het niet naleven van gelijkwaardig co-ouderschap, toestaan. En in stand houden. Zonder m’n onwetende en tegen me opgezette zoon, die verder geïndoctrineerd blijkt, de kans te geven om in specifieke begeleiding te gaan.
Het gerechtelijk systeem verwijt me waar m’n me in onmacht bracht dan achteraf m’n snedige opmerkingen, en oeverloos verweer, als klokkenluider. Maar ontloopt haar verantwoordelijkheid dat vader en zoon nu nog samen zouden zijn, mocht het gerecht tijdig en adequaat gereageerd zou hebben.
Tot m’n spijt dien ik te melden dat ook België, het opgewekte oudervervreemdingssyndroom als P.A.S. toestaat en langdurig mee in stand houdt. Zonder specifieke en aangepaste hulp te bieden, blijft men de herhaaldelijk aangekaarte problematieken aangaande een psychéafsplitsing en welbevinden verstoring negeren. En staat m’n toe dat de trekkende ouder alle begeleidingen tegenwerkt.
Wat er ondertussen gebeurde = ABNORMAAL.
Een zeer onderbouwd dossier negeert men.
Terwijl de besmettende ouder zelfs geen bewijzen dient te leveren, van de ongegronde insinuaties. Die een minderjarige dient na te praten om te behagen. Cunegondese ontvoeringen worden toegestaan. Zoals ook het niet naleven van gerechtelijke regels door de trekkende overblijfouder, niet in vraag worden gesteld.
Ondertussen moet de verstoten-slachtoffer-ouder zich steeds aanpassen, inzetten, verantwoorden en verdedigen. Als in een ‘omgekeerde wereld’, kan de dader ongestoord verder met haar plan en leven. En vervreemden vader en zoon.
Ik benoemde (voor dat ik de terminologie opgewekte-ouderverstoring, malicious mother syndrome & Parental Alienation Syndrome leerde kennen), dit onrecht als:
een ‘Pinokkio syndroom’.
Waar de majorette bespeler (als vanuit de duisternis in de coulissen) het machtsspel zo verwezenlijkt, dat de verstoten ouder zich steeds moet rechtvaardigen en verdedigen tegen ongegronde insinuaties. en vijandelijke acties.
Terwijl de eerder vader-vijandige E.S.P. (Ex Solo Project) besmetter /aanzetter, ongemoeid en ongestoord, dit machtsspel verder kan aanzwengelen. Via haar jarenlang ‘voor- geprogrammeerd/psychisch misbruikte kind’. Kan deze extremistische verontruster overal onder uit muizen. En herstel blijven bemoeilijken.
Het Belgische gerecht stond langdurig toe dat deze misbruiker de vruchten ervan kon eten. De kloof tussen een bezorgde slachtofferouder en zijn psychisch misbruikte kind, vergroot. Waar ik me jarenlang moest beschermen tegen ongegronde insinuaties. Die m'n geïndoctrineerde zoon confabuleerde.
Gerecht stond dan toe dat deze (gemelde) besmetter een onwetende naïeve minderjarige (wiens neus als een metafoor dan groeit) opslokte (als in de hondshaai). En zo geen (echte) volwassenen kan worden, met een vrije (niet gebrainwashte) eigen wil. Dat was dan ook de oorspronkelijke insteek, toen de vrijmetselaar C. Collodi deze metafoor waarschuwend verhaalde.
Jeugdrechter stond er jarenlang bij, keek ernaar. En stond deze schending van de rechten van het kind, en de rechten van de mens en ouder, toe. Zonder rekening te houden met alle aangebrachte meldingen. Zonder rekening te houden met de gevolgen voor de minderjarige en de verstoten vader. Zonder de dader te begeleiden. Zonder de dader tot de orde te roepen. En zonder de zeer specifieke en noodzakelijke hulpverlening op te starten. Men liet zelfs toe dat de dader herhaaldelijk therapie en begeleiding beknotte. En men negeerde deskundige dossierkenners hun bevindingen en aanbevelingen.
Waar zijn we eigenlijke mee bezig? De rechten van Katje Leen (waar m’n 5.000 euro eiste/per achtergehouden uur), of de verdachten van kidnapping van 13-jarige jongen uit Genk, worden beter beschermd dan die van een P.A.S vader. Ouders die hun kinderen zwaar mishandelen of verwaarlozen, worden herhaaldelijk ontzien. Maar een kind dat zijn vader moet verstoten, staat m’n ook in België toe.
Rechter stond een Salomonsoordeel toe. Kliefde (t.v.v. de meesteres die haar ondergeschikte valselijk beschuldigde) in haar vonnis de vader/zoon relatie, waar er voordien nooit sprake was van problematieken. En liet me de giftige beker van Socrates uitdrinken.
Het is niet enkel een schandaal dat m’n deze misdaad tegen een vader en een minderjarige langdurig toestond. Het is ook alarmerend dat vader vijandige advocaten dit weten in hier handig op inspelen, om hun cliënte te behagen. Ten koste van het misbruikte kind en zijn verdere ontplooiing.
Men negeerde vermelding aangaande de klinische professor in divisie van kinder- en jeugdpsychiatrie R. A. Gardner & Woodall. Deze benoemde dit als het hersenspoelende; PAS of ouderlijk vervalsings- of verstotingssyndroom. Als een vreemde wijze van een opgedrongen rolverwarring, die de persoonlijke ontwikkeling en het zelfbeeld, ernstig verdraait. Te beschouwen als ‘loyaliteitsmisbruik en als psychische pedofilie. Het oproepen van PAS in een kind is geestelijke kindermishandeling en volgens Gardner misschien nog wel ingrijpender dan lichamelijke mishandeling of seksueel misbruik. Waar één ouder (meestal de moeder als ouder van bewaring) opzettelijk het kind vervreemdt van de weggewerkte ouder. Men programmeert dan kinderen om de andere ouder te verwerpen. Gardner's observatie van een "oudervervreemdingssyndroom" concentreerde zich op hoe een ouder de socialisatiemogelijkheden kan misbruiken, om een kind zelfs tegen een eens geliefde ouder te veranderen. Volgens het onderzoek probeert de vervreemdende ouder de relatie van het kind met de andere ouder te beschadigen, of te verbreken, door de onwetende onvolwassene, een epidemie van tegenwerkingen en valse clichés in te lepelen. Beschuldigingen van bv vluchtige, afwezige of onmenselijke vaders met mogelijke vijandigheden zoals; geweld, seksueel misbruik van kinderen, … zijn dan negatief geprogrammeerde (waan-) beelden. Die men dan subtiel manipulatief inprent bij de confabulerende onvolwassene, t.v.v. de onderliggende bedoelingen van de manipulator zijn versluierde eigen- belangen. In meer dan 90% zijn de verstotenen; vaders. Waar dan meestal de alles opslokkende moeder, de vader als een negatief autoriteit voorstelde. Volgens prof. Gardner draagt geen enkel kind het in zijn genen mee om een ouder te willen afwijzen die van hem houdt. Bovendien handelt een kind daarmee consequent tegen zijn belang en dat wijst niet op geestelijke gezondheid. Of goed ouderschap van de manipulator. De gevolgen zijn rampzalig voor het kind zelf. Maar ook voor de verstoten ouder en diens achterban. Gardner benoemde de conflict uitlokkende aanvallen en de wijze van ouderverstoting, als het NON overleg en een te dictatorische soevereiniteit. Waardoor kinderen in onmogelijkheid komen daar ze geen gezonde oedipale tegengewicht van de andere verdrongen ouder te bekomen.
Toch kunnen we daar niets tegen doen?
Niemand helpt, daadwerkelijk. En ondertussen vervreemden vader en zoon verder. Wat de uiteindelijke bedoeling was, die ik al in 2011 aanmeldde.
En dat in België!
