Bron: Gerhard Kehrer, Heilbad Heiligenstadt, Duitsland
Zij moedigen het parlement aan om personen die tot vervreemding van de ouders leiden, aan te zetten tot vervreemding van de ouders...die onderworpen zijn aan strafrechtelijke sancties.
In DUITSLAND, zoals waarschijnlijk tot op zekere hoogte overal elders, is de feitelijke jurisdictie in gezinszaken vaak anders dan de wettelijke vereisten. Ondanks de ongewijzigde wetgeving is er in de loop der tijd een verschuiving opgetreden. Het verbieden van de toegang tot het eigen kind was in Duitsland enkele decennia geleden bijvoorbeeld strikt beperkt, hoewel tegenwoordig jaren van
worden vaak zonder geldige reden (bijna zes jaar in het geval van de auteur) verboden.
Erger nog, in veronachtzaming van een diametraal tegengestelde uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM,2573535/94, Elsholz v. Duitsland), het Duitse Hooggerechtshof heeft in 2016 bepaald dat een testament van het Duitse constitutionele hof, dat is opgesteld door
een kind van gescheiden ouders dat de niet-zorgvuldige ouder niet ziet, moet onvoorwaardelijk worden gevolgd.
Inmiddels is goed gedocumenteerd dat de hardnekkige wens van een kind om het contact met de niet-zorgvuldige ouder te beëindigen ouder een dwingende indicatie van PA is. Een dergelijke wil bewijst het bestaan van een geïnduceerde oudervervreemding, ervan uitgaande dat er geen geschiedenis is van incest, ernstig ouderlijk gebruik van geweld of ernstige verwaarlozing.
Ondanks een media die terughoudend is om de PA in Duitsland aan de orde te stellen, hebben sommige mensen wel eens gehoord van het begrip ouderververvreemding. Maar zelfs als ze dat wel hebben gedaan, besteden ze er niet genoeg tijd aan om het probleem en het tegenintuïtieve karakter ervan te begrijpen. Vertrouwend op hun eigen intellectuele sterkte, proberen zij intuitief te begrijpen welke ouderlijke vervreemding betekent.
Vandaar, wanneer mensen een scheidingskind zien dat lijdt aan de strijd van twee duidelijk "onredelijke" ouders, zij vaak concluderen dat één van de ouders moet toegeven, waarschijnlijk de ouder die niet meer met het kind samenwoont, in het bijzonder omdat het kind de contactverzoeken van deze ouder afwijst. Men gaat ervan uit dat het kind daar gegronde redenen voor heeft.
afwijzing. Om een einde te maken aan de ruzie moet de afgewezen ouder dus gewoon verdwijnen, vinden zij.
In proefhoven, laat de heersende wijdverspreide ontkenning van het bestaan van ouderververvreemding rechters alleen achter met
de psychologische implicaties van een echtscheiding en maken dat zij het bestaande recht vaak als onmenselijk en onrechtvaardig beschouwen ten aanzien van
de "zorgzame" ouder. In hun ogen lijken vervreemdende ouders zich grote zorgen te maken over hun kind.
Er zijn dan ook niet veel rechters die de bevoegdheid lijken te hebben om de rechtspositie iets vrijer te interpreteren. Dwang, excessieve spreiding van de procesduur ondanks een bestaande versnellingsregel, en ongefundeerd.
het afwijzen van beroepen tot een opzettelijk gebruik van verkeerde feiten en cijfers zijn middelen die afzonderlijk of in combinatie worden toegepast
om de resulterende illegale partijdigheid te verbergen, vooral omdat ze zich veilig kunnen voelen voor straf.
Als een beoogde ouder de beslissing van de rechtbank aanvecht, voelen rechters zich soms persoonlijk aangevallen, beledigd of verplicht om hun collega's te beschermen. Door de situatie verkeerd te beoordelen, richten zij zich op de dader door hun
en verdere ernstige schade toebrengen aan vervreemde kinderen, ouders en grootouders. Tegelijkertijd, de media en politici zijn het erover eens dat rechterlijke beslissingen niet bekritiseerd moeten worden.
Zonder een speciale uitvoerige wettelijke regeling voor de PA, zachte hervormingen alleen met betrekking tot de rechterzijde om het kind regelmatig te zien en te contacteren zal geen beslissende verandering teweegbrengen. Naar alle waarschijnlijkheid zullen dezebeperkte resultaten na de volgende algemene verkiezingen worden teruggedraaid of worden volledig genegeerd door de rechters.
Het is noodzakelijk om opnieuw de fundamentele rechten van alle betrokkenen in herinnering te roepen en deze resoluut te verdedigen.
