Enkele weken geleden werd ik gecontacteerd met de vraag of ik wil meewerken aan een nieuwe groep van ouders, hulpverleners e.a. rondom het topic "ouderverstoting".
Als beheerder van "Ouderverstoting in Vlaanderen" en "Ouders tegen ouderverstoting" weet men mij wel vaker te vinden met zo'n verzoek.
Het doet me even stilstaan bij deze problematiek of beter gezegd dynamiek. Al snel kom ik tot de conclusie dat mijn eerste post hierover dateert van midden 2015, bijna 10j geleden. Deze jaren waren voor mij alvast zeer leerrijke jaren. Jaren waarin ik het oorspronkelijke ongeloof in deze materie heb kunnen ombuigen in een duidelijke visie, een dynamiek en een inzicht in deze problematiek.
Maar wat ik ook heb gezien: groepen van (verstoten) ouders ontstaan, "kruipen op de baricade", trekken ten strijden, maken onderling ruzien en verdwijnen weer in het niets. De afgelopen 10j heb ik zo enkele tientallen organizaties (vzw's) in België en Nederland weten oprichten en weer uit elkaar vallen. Ook nu, wordt ik toegevoegd aan een WhatsApp groep met "dappere" strijders. Ouders, hulpverleners, therapeuten, enz. De eerste opdracht: wat is "ouderverstoting", oh nee: laten we het "oudervervreemding" noemen, of nog beter: "ouderonthechting" of "verstoorde ouder-kind relatie".
Eens we daaruit zijn, komt de volgende vraag: wie durft het N-woord uitspreken? Oh no: er is toch wel zeker en vast 1 iemand die het in zijn mond durft te nemen... meteen achterna gezeten door een groep therapeuten die deze persoon al meteen "veroordeeld"... wie-o-wie durft het N-woord uitspreken zonder hij/zei hiervoor de nodige opleiding heeft genoten. Net zoals: wie durft er te beweren dat water wat uit de lucht valt regen is, terwijl hij geen weerman/weervrouw is?! 😞
Mijn vraag: welke doorsnee Vlaming acht zich voldoende kundig om hierover te oordelen?
Parental Alienation / OMeeruderverstoting / oudervervreemding.... is een internationaal fenomeen wat zich zo goed als wereldwijd voordoet. STOP dus met het opnieuw uitvinden van benamingen, onderliggende oorzaken, enz. Die fase moet je allang voorbij zijn, wil je hier iets betekenen. Het is net door al dit "gekibbel" dat elke organisatie gedoemd is om te mislukken.
Start met het lezen van internationale werken van gekende/bekende en geleerden en schaar je achter een van deze meesterwerken en zienswijze. Vertaal en verkondig hun zienswijze in Vlaanderen en daarbuiten. Organiseer evenementen, congressen, enz.
Voor zo'n groot probleem, wat al zoveel jaren bestaat en waar veel te weinig tegen gebeurd, hebben velen als oplossing: roep, tier, splits in groepen en zaai zoveel als mogelijk verwarring!? Wanneer er dan eindelijk een initiatief is, dan is er wel wegens een of andere reden een breuk nodig om opnieuw te beginnen. Wanneer we een term hebben; Parental Alienation, dan vinden we wel een reden voor een andere term: oudervervreemding of verstoorde ouder-kind relatie....
Ik kan je garanderen: geen strategische aanpak die garant staat tot succes.
Voor mij zijn er momenteel in Vlaanderen 2 initiatieven die ondanks al het bovenstaande mooie dingen hebben gerealiseerd: Samen staan we sterk en Steunpunt Ouderverstoting
Meer info over ouderverstoting: Lees hier